Ndodhesha ne hall te madh. Duhej te beja me urgjence nje cope rruge, nje i semure me priste ne nje fshat dhjete milje larg. Nje stuhi debore qendronte mes meje dhe atij. Kisha nje kaloshine te lehte, me rrota te medha, posacerisht te bere per rruget e fshatit. Isha gati per tu nisur, i mbeshtjelle me pelice dhe me canten e veglave ne dore, por mungonte kali, kali. Kali im nje nate me pare kish ngordhur, i rraskapitur nga lodhja e madhe ne kete dimer te akullt. Sherbetorja ime vraponte sa andej kendej per te marre nje kale hua. Por qe e kote. E dija mire, e po rrija ashtu duke pritur kot, e bora po me mbulonte gjithnje e me teper e ndjeja se po ngrija e nuk levizja dot. (Keshtu fillon tregimi yne) Me keto ritme nuk do te arrij kurre ne shtepi. Karriera ime brilante ka humbur, nje pasardhes, zevendesuesi im po me vjedh, por pa ndonje perfitim, sepse nuk do te arrije kurre te me zevendesoje. Ne shtepine time harbohet nje stallier. Roza eshte viktima e tij e nuk dua as ta mendoj. Lakuriq, ne mes te ngrices ne kete moshe endem me nje karroce tokesore e dy kuaj jo tokesore. Pelicja ime varet pas kaloshines e nuk arrij ta kap, e nga gjithe ajo turme pacientesh, askush nuk do te levize as gishtin per te me ndihmuar. Mashtrim. Mashtrim. Ne se nje here i pergjigjesh ziles genjeshtare te nates, per ty nuk ka shpetim.