I njëjti regjizor i nënvetëdijes, që gjatë ditës i dërgonte, si copëza lumturie, copëza të pamjeve të stërnjohura nga mëmëdheu, gjatë natës i përgatiste kthime të llahtarshme në të njëjtin mëmëdhe. Dita ishte e përshkëndritur me bukurinë e tokës së shumëkërkuar, nata e ngjyer me tmerrin e të kthyerit atje. Dita i nanuriste parajsën që kishte humbur; nata i përgatiste ferrin nga ku kishte marrë arratinë.